Chapter 4

 Jestem w stanie powiedzieć, że to do tej pory NAJLEPSZY rozdział, jaki udało mi się napisać. Jestem z niego naprawdę bardzo zadowolona, udał mi się wyśmienicie (ach, ta skromność!).

 Mogę być pewna, że sporo z Was będzie w szoku, czytając to. Cóż, zdarzenia przybrały może trochę... drastyczny obrót, ale uważam, że nadal wszystko jest w jak najlepszym porządku. ;) 

 Chciałabym również zaznaczyć, że metody użyte przez Louisa są w stu procentach poprawne i działają, bo - niestety - spotykałam się z tym kilka razy, w tym raz będąc stroną bierną... Tak czy inaczej, od razu ucinam tutaj wszelkie hejty na te tematy, bo dobrze wiem, jak to wygląda. ;)

 No, to oddaję rozdział w Wasze łapki! Czekam na komentarze. ;)

EDIT: 
         Oto i link do obiecanych Character Ask! (wystarczy kliknąć)

Czekamy niecierpliwie na Wasze pierwsze pytania! ;)

~*~

   Louis jechał szybko, wyprzedzając samochody na dwupasmówkach. Nie był nawet pewny, gdzie jedzie i czy na pewno jest jeszcze w Londynie. Był wściekły na Harry'ego- chociaż bardziej był wściekły na samego siebie.

   Nie do końca wiedział, dlaczego zaczęli się kłócić. Głupi autograf doprowadził do tego, że ich przyjaźń w chwili obecnej dosłownie wisiała na włosku. Prawda, Harry zachował się jak nadęty dupek, ale to Louis powiedział kilka słów za dużo. Mógł się powstrzymać, wiedział o tym. Chciał się powstrzymać.

Więc co poszło nie tak?

   Chłopak westchnął, zwalniając nieco. Jedyne, czego teraz potrzebował, to sen. Był potwornie zmęczony; powinien teraz spać smacznie w łóżku, a nie jeździć jak wariat po mieście i okolicach. Był na nogach od dwudziestu pięciu godzin i wcale nie chciał pobijać kolejnych rekordów.

   Zjechał na pobocze i wyłączył silnik. Oparł się o kierownicę, przecierając twarz rękoma i mierzwiąc sobie włosy. Czuł się parszywie; jego organizm potrzebował kilku godzin porządnego snu, a do tego był ostro pokłócony ze swoim najlepszym przyjacielem. Przez to, najbliższe dni wcale nie rysowały się kolorowo- tym bardziej, że wszyscy mieli dwa tygodnie wolnego, bez żadnych wywiadów, sesji, prób czy koncertów. A to wcale nie dawało mu szansy do porozmawiania z Harrym.

   Louis poczuł wibracje w kieszeni spodni. Podniósł głowę i wyjął komórkę z kieszeni, patrząc na wyświetlacz. Dzwonił do niego Niall- chyba chwilowo przejął rolę Liama w zespole, pewnie chciał go uspokoić. Odrzucił połączenie, nie mając zamiaru z nikim teraz rozmawiać.

   Przez chwilę jeszcze wpatrywał się w przestrzeń za przednią szybą, a potem potrząsnął głową i uruchomił silnik. Zawrócił i zaczął jechać w stronę domu, po części gotując się na piekło, a po części licząc na święty spokój. 

   Niall odsunął telefon od ucha, patrząc na niego i marszcząc brwi. Louis odrzucił połączenie; przeważnie tak nie robił, chociaż teraz mógł być zdenerwowany. Ale to go nie tłumaczyło, a przynajmniej nie w zaistniałej sytuacji.

 -I co? - zapytał Zayn, wchodząc do salonu z paczką papierosów w ręce. Najwidoczniej miał zamiar wyjść na tylny taras i uspokoić się, trując przy okazji.

 -Odrzucił połączenie – mruknął cicho blondyn, obracając kilka razy telefon w dłoniach.

 -Po co mu ten cholerny telefon? - zirytował się Zayn, przystając w pół drogi przez pokój. -Czy on w ogóle kiedykolwiek go odbiera?

   Niall westchnął. Sytuacja byłą naprawdę ciężka; Harry i Louis pierwszy raz tak ostro się pokłócili. Starszy z nich zniknął, jadąc Bóg wie dokąd bez słowa, a drugi zabarykadował się w łazience, zamykając drzwi od środka i... nie dając żadnego, najmniejszego znaku życia.

 -...i mówię ci, ale po prostu ci to obiecuję, pójdę i wyważę te pieprzone drzwi, choćby bark miał mi wylecieć ze stawów, dorwę Stylesa i tak mu spiorę to chude dupsko, że nie będzie mógł siedzieć bite dwa tygodnie – gderał Zayn, robiąc kółka wokół kanapy. -No to jest po prostu niedorzeczne, Liam już dawno by ich postawił do pionu, a my nawet nie potrafimy zapanować nad tym, co się dzieje piętro wyżej! Jak tylko dorwę tego starego pryka, a niech się tutaj zjawi tym swoim lśniącym autkiem, cholera, obiecuję ci, że będzie dzwonił do szpitala i błagał, żeby wypuścili Liama!

 -Nie irytuj się, Zayn – powiedział spokojnie Irlandczyk, wstając i podchodząc do przyjaciela. Zatrzymał go i spojrzał mu w oczy. -Niepotrzebnie się nakręcasz. Skoro już miałeś taki zamiar, to idź i zapal, może przynajmniej się uspokoisz. Ja spróbuję jeszcze raz dodzwonić się do Louisa i pójdę zrobić manifestację pokojową pod drzwiami łazienki. W porządku?

   Mulat skinął głową, wypuszczając powietrze. Na jego twarzy odmalowywało się zdenerwowanie i zmartwienie, ale bez wątpienia był również mocno poirytowany całą tą sytuacją. Nie lubił, kiedy w zespole ktoś się kłócił, a już szczególnie, kiedy wszystko przybierało na sile i było aż tak poważne, jak teraz.

 -Jak coś się stanie, to mnie wołaj – powiedział jeszcze, po czym wyszedł za taras, zapalając papierosa. 

  -Chryste, czy oni nigdy nie dadzą mi spokoju...

   Louis wyłuskał telefon z kieszeni spodni, włączając tryb głośnomówiący i wstawiając go do uchwytu samochodowego. Nie patrzył nawet na wyświetlacz.

 -Tak?

 -W końcu! - usłyszał poddenerwowany głos Nialla. Zmarszczył brwi; nie wróżyło to dobrze.

 -Coś się stało, czy będziesz teraz przemawiał do mnie po ojcowsku i mnie umoralniał? - zapytał Louis, dziwiąc się zmęczeniu w swoim głosie. Powoli zaczynało kręcić mu się w głowie, co było niebezpieczne biorąc pod uwagę, że właśnie prowadził z prędkością stu kilometrów na godzinę.

   Przez chwilę słyszał ciszę w słuchawce, przerwaną kilkoma cichymi skrzypnięciami. Niall pewnie wchodził po schodach.

 -Wiesz, rozumiem, że jesteś zły i wkurzony, ale naprawdę, Louis... chwilowo lepiej, żebyś sobie to odpuścił.

 -A to niby dlaczego? - burknął chłopak, skręcając w prawo. Za piętnaście minut powinien być w ich domu.

 -Bo... - rozmówca na chwilę zawiesił głos, jakby starając się dobrać słowa. -Bo, wiesz, twój najlepszy kumpel zabarykadował się w łazience na amen i nie słychać nawet, żeby oddychał. Zayn chce wyważać drzwi, a ja właśnie idę spróbować jakiejś pokojowej negocjacji. Siedzi tam od dwudziestu minut, a ciebie nawet tu nie ma – ostatnie zdanie zabrzmiało jak wyrzut. -Nie mam pojęcia, czy nadal jesteś na niego wściekły i czy on nadal jest wściekły na ciebie, ale... przyjedź, Louis. Jestem pewny, że Harry teraz cię potrzebuje, mimo wszystko. My wszyscy cię tutaj potrzebujemy.

   Louis milczał przez kilka sekund, przetwarzając informacje. Okej, to wszystko nie wyglądało dobrze, ale bał się powiedzieć, że wygląda okropnie. Spojrzał na zegar na desce rozdzielczej i docisnął gaz do stu dwudziestu.

 -Będę za jakieś pięć minut.

 

   Niall zapukał do drzwi łazienki, przystawiając do nich ucho. Nie słyszał absolutnie nic, co go bardzo zaniepokoiło; zapukał jeszcze raz.

 -Harry, jesteś tam?

Cisza.

 -Hazza, proszę, odezwij się... Naprawdę się martwimy. Louisa nie ma, Zayn pali na tarasie. Jestem tu tylko ja, chcę porozmawiać!

Nadal nic.

   Irlandczyk westchnął, pukając ponownie i naciskając klamkę. Drzwi były zamknięte od środka, a tam panowała głucha cisza. Brak reakcji Harry'ego był niepokojący.

 -Hazz, nie bądź uparty, martwimy się o ciebie! Jeśli nie wyjdziesz, zawołam Zayna i wyważy drzwi, obiecuję ci to- dobrze wiesz, że jestem bardzo słownym człowiekiem!

   Przez chwilę nic nie było słychać. Blondyn miał zapukać po raz kolejny, ale nagle do jego uszu doszedł cichy szmer, a potem szczęk zamka. Uchylił drzwi sprawdzając, czy nie uderzy nimi przyjaciela, a potem otworzył je szczerzej.

 -Boże, nareszcie! Nawet nie wiesz, jak bar...

   Niall spojrzał na przyjaciela siedzącego pod ścianą, obok umywalki. Miał zapuchnięte oczy i nieobecne spojrzenie, ręce mu lekko drżały, tak samo jak dolna warga. Patrzył tępo przed siebie, co chwilę pociągając cicho nosem. Mimo tego, że był wysoki, teraz kulił się tak bardzo, że mógł być równie dobrze wzrostu Louisa. Koszulkę miał przekrzywioną na prawym ramieniu, włosy roztrzepane na wszystkie strony, a na policzkach wykwitły niezdrowe rumieńce.

 -O cholera, Harry! - przyjaciel ukląkł obok niego, nie bardzo wiedząc, co ma teraz zrobić. -Nie wiedziałem, że aż tak bardzo ruszyła cię ta kłótnia. To była tylko głupia sprzeczka, wybuch gniewu. Nie martw się, Hazza, wszystko będzie...

   Właśnie miał przytulać przyjaciela, kończąc zdanie, ale ten przerwał mu, rzucając się do muszli toaletowej. Zwymiotował, opierając się o nią. Chwilę potem zatrzęsły mu się ramiona i dało się słyszeć stłumiony płacz.

   Niall nie wiedział, co się dzieje. Nie tak wyglądała normalna reakcja na smutek i złość, a już na pewno nie w przypadku tego chłopaka. Podszedł do niego powoli, spuścił wodę w toalecie i spojrzał na niego. Następnie omiótł spojrzeniem całą łazienkę i dopiero teraz zauważył rozsypane tabletki na umywalce.

 -Kurwa.

  Szybko podszedł do zlewu, zbierając je i wyrzucając. Potem spojrzał na w połowie puste żółte opakowanie; etykietka mówiła, że to silne środki uspokajające.

 -Co u cholery w naszym domu robi relanium? Komu to ma być niby potrzebne?! - warknął zszokowany i rozzłoszczony blondyn, wychodząc na korytarz. U dołu schodów stał Zayn; najwidoczniej usłyszał Nialla. -Chodź tu, byle szybko. Trzymaj Harry'ego i nie pozwól mu zasypiać ani mdleć. Ja zadzwonię na pogotowie.

   Louis wszedł do domu, słysząc martwą ciszę. Nie na to się przygotowywał. Nie czuł się najlepiej, a teraz martwił się stanem Harry'ego, na chwilę zapominając o kłótni oraz o leżącym w szpitalu Liamie.

 -Jest tu kto? - zawołał, wchodząc do pustego salonu.

 -Łazienka! - usłyszał głos Zayna. Brzmiała w nim nuta paniki.

Niedobrze.

   Chłopak czym prędzej wskoczył po schodach na górę, mijając Nialla z telefonem przy uchu. Nic nie mówił, a z słuchawki dobiegał głośny dźwięk wybieranego połączenia. Blondyn zaciskał usta w bladą kreskę; wskazał Louisowi, żeby wszedł do łazienki.

   Drzwi były otwarte na oścież. Na kafelkach przy toalecie siedział Zayn, trzymając Harry'ego na kolanach i patrząc na niego ze zdezorientowaniem i paniką w oczach. Chłopak był otępiały, prawie że nieprzytomny, miał wiotkie ciało i błądził wzrokiem po suficie, nie potrafiąc go skupić.

 -Jak tylko pomożesz mi odratować swojego najlepszego kumpla, to słowo daję, Tomlinson, że cię zabiję i poćwiartuję.

 -Co mu jest? - zapytał przerażony Louis, klękając przy tej dwójce i patrząc na twarz Harry'ego.

 -Nie mam pojęcia. Niall powiedział mi tylko, że nabrał się relanium.

 -Jest naćpany – mruknął najstarszy z nich, klepiąc delikatnie przyjaciela w policzek. -Curly, słyszysz mnie? Curly...? Zayn, daj mi go i przynieś wodę utlenioną i pieluchę tetrową. Leć na dół po butelkę letniej wody, powinna stać w dolnej szafce, i przynieś sypki rumianek, jest w górnej szafce, obok tej ze słodyczami – Mulat się nie poruszył, patrząc na niego. -MIGIEM!

   -Cholera jasna, przecież ten numer NIE MOŻE być zajęty! - rzucił wściekle Niall, wybierając po raz trzeci numer pogotowia. W tej chwili biegiem wyminął go Zayn, ledwie biorąc zakręt i zbiegając po schodach. -A ty co robisz?

 -Harry, woda, rumianek, zaraz!

   Blondyn pokręcił głową, nic z tego nie rozumiejąc. Po piątym sygnale zgłosił się sanitariusz.

 -Boże nareszcie...

   Louis ułożył Harry'ego na swoich kolanach, lekko odchylając jego głowę do tyłu i podkładając pod brodę szmatkę. Wziął do ręki buteleczkę z wodą utlenioną, słysząc, jak Niall rozmawia z sanitariuszem pogotowia ratunkowego. Wziął wdech, przytrzymał przez materiał podbródek przyjaciela i wlał mu do nosa jedną czwartą butelki.

   Chłopak otworzył szeroko oczy, zacharczał i szybko podniósł się do toalety. Zwymiotował dwukrotnie, krztusząc się i plując. Oddychał ciężko, a po chwili zwrócił po raz kolejny. Wytarł usta pieluchą tetrową, biorąc rozedrgany oddech i wypluwając ślinę do muszli. Opierał się na niej całym ciężarem ciała, zwieszając głowę i próbując zapanować nad odruchem wymiotnym. Kiedy zwrócił po raz kolejny, Louis wstał i spuścił wodę; w tej samej chwili do łazienki wbiegł Zayn z butelką wody i rumiankiem, a za nim wszedł Niall.

 -Co on...?

 -Już mu lepiej. Za ile będzie pogotowie? - zapytał zmęczony Louis, pocierając ręką czoło i odbierając od Zayna rzeczy.

 -Za piętnaście do dwudziestu minut.

   Kiwnął głową, podchodząc do umywalki i biorąc metalowy kubeczek z szafki za lustrem. Wlał do niego trochę wody i otworzył rumianek, biorąc kilka szczypt w palce. Rozgniótł go i dosypał do wody, mieszając. Wyjął małą plastikową miseczkę i przelał do niej gorzki płyn, przez palce odcedzając fusy. Powtórzył tą operację jeszcze dwa razy, napełniając w ten sposób połowę miseczki. Zayn i Niall patrzyli na niego z ogłupiałymi minami.

   Podszedł do Harry'ego i usiadł obok, patrząc na niego. W jednej ręce trzymał miseczkę, a drugą przyłożył do czoła przyjaciela.

 -Ma wysoką gorączkę. Zayn, podaj mi jeszcze jedną pieluchę tetrową, a jeszcze jedną zmocz. Są w dolnej szafce pod umywalką, z tyłu.

   Zayn wykonał bez słowa jego polecenia i po chwilo podał mu obie szmatki. Louis przyłożył jedną do czoła Harry'ego, lekko odchylając mu głowę do tyłu, a drugą znów podłożył mu pod brodę.

 -Hazz, to będzie bardzo nieprzyjemne i twój żołądek może nie być szczególnie zadowolony, ale musisz to wypić.

   Przyjaciel spojrzał na niego nieprzytomnie, ledwie dostrzegalnie kręcąc głową. Usta miał delikatnie otwarte i popękane, był bardzo blady, a kropelki potu zbierały mu się przy linii odgarniętych włosów.

 -Musisz, Curly. Wiem, że nie chcesz, ale musisz – nalegał Louis, podstawiając mu miseczkę pod usta.

   Obaj siedzieli na podłodze, patrząc na siebie- jeden z determinacją i uporem, drugi z bólem i rezygnacją. W końcu młodszy ustąpił, uchylając jeszcze trochę usta. Louis przechylał powoli miseczkę, pojąc przyjaciela chłodnym, gorzkim płynem i patrząc, jak ten się krzywi i ciężko przełyka. Kiedy powoli opróżnił całą miskę, zakrztusił się i splunął do muszli. Louis troskliwie przytrzymywał mu chłodny okład na czole i wytarł mu brodę oraz usta.

 -Wszystko będzie dobrze, Curly – powiedział cicho, obejmując delikatnie przyjaciela. -Zobaczysz, wszystko będzie w porządku.