Chapter 7

 No i proszę, siódemeczka!
Nie daję rady, niestety, częściej dodawać rozdziałów, ale staram się dużo pisać. Aktualnie jestem w połowie dwunastego rozdziału (wiem, wiem, już chcecie wiedzieć, co tam się będzie działo!), z czego jestem dumna, i to niezmiernie. ;)

  Co do rozdziału...
Hmm, wydaje mi się, że pokazuje... naprawdę dużo. Cóż, to jest w sumie pierwszy punkt tego całego "klinu". Dokładnie od tego momentu zaczyna się ta ciekawsza część opowiadania.
Z praniem włącznie, ale to duuuużo później! ;)

Zapraszam do czytania i czekam na Wasze komentarze! ;)

~*~

   Zayn obudził się wcześnie rano. Przeciągnął się, uważając na śpiącego obok Nialla, po czym zmierzwił sobie włosy i patrzył na niego przez chwilę. Irlandczyk spał spokojnie, z lekkim uśmiechem na ustach. Blond włosy miał roztrzepane, a ręce uroczo złożone pod głową. Wyglądał trochę jak zabłąkany aniołek.

   Mulat przyciągnął go trochę bliżej do siebie, delikatnie muskając ustami jego policzek i uśmiechając się. Nie wiedział, dokąd ich to wszystko zaprowadzi i jak to ma wyglądać, ale miał wrażenie, że warto było spróbować. Czuł się szczęśliwy.

   -Boo?

   Kiedy Harry się obudził, Louisa nie było w pobliżu. Nic również nie wskazywało na to, żeby spał razem z nim, tak, jak obiecał; koc był złożony tak samo jak wtedy, kiedy Harry kładł się spać, a przyjaciel obiecywał mu, że zaraz do niego przyjdzie.

   Chłopak odrzucił kołdrę i wstał. Początkowo zakręciło mu się w głowie i zrobiło mu się niedobrze, ale chwilę potem był już na schodach na dół, mając zamiar znaleźć Louisa. Czuł się oszukany, chociaż nie wiedział, co zrobił złego.

 -Cześć, Hazz – przywitał się Niall, siedząc na kanapie obok Zayna. Oboje byli uśmiechnięci i rozluźnieni. -Dlaczego wstałeś? Lou zabronił ci się ruszać z łóżka i...

 -Louisa nie ma – przerwał mu Harry, idąc do kuchni. Był zawiedziony i było mu przykro. Popełnił gdzieś błąd? -Widzieliście go może?

 -Tak, wieczorem był na spacerze, tak nam powiedział, jak wrócił. A dzisiaj rano wyszedł, może z godzinę temu – odpowiedział Zayn, marszcząc brwi. -Wszystko w porządku?

 -Nie – mruknął najmłodszy z nich, przeczesując ręką włosy i wracając do swojego pokoju.

 

   Louis wszedł do jasno oświetlonego pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Liam na początku go nie zauważył ani nie usłyszał; esemesował z Danielle i był na tym całkowicie skupiony. Kiedy zobaczył cień obok swojego łóżka, podniósł głowę.

 -Lou! Miła niespodzianka! - uściskał przyjaciela na tyle mocno, na ile pozwalały mu dające o sobie znać żebra. -Gdzie Harry? 

 -Nie... Nie przyjechał ze mną dzisiaj – powiedział cicho gość, siadając na krześle i kręcąc młynka kciukami. -Liam, muszę z tobą porozmawiać. Poważnie.

   Chory zmarszczył brwi, przyglądając się uważnie Louisowi. Miał podkrążone oczy i był bardzo nerwowy. Koszulkę miał wymiętą, tak samo jak bluzę. Nie wyglądał za dobrze, zupełnie, jakby znów zarwał noc.

 -Coś się stało? - zapytał ostrożnie Liam, odkładając komórkę.

 -Ja... Tak – chłopak podniósł głowę, przełykając. Spojrzał przyjacielowi w oczy. -Chyba się zakochałem.

   Szczęknął zamek, a chwilę potem trzasnęły drzwi wejściowe. Zayn i Niall wyszli kilka minut temu, więc musiał wrócić Louis. Harry siedział na kanapie i przerzucał nudne programy, pijąc zimną, gorzką herbatę.

   Czuł się jak porzucony szczeniak- zagubiony, zdezorientowany i smutny. Przez pół popołudnia płakał, nie wiedząc tak naprawdę, z jakiego powodu to robi. Potrzebował koło siebie Louisa, źle się czuł, a dodatkowo miał wrażenie, że popełnił błąd i dlatego przyjaciel się od niego tak nagle odsunął.

Myślał nawet nad tym, że może wczorajsze zajście na kanapie jakoś wpłynęło na Louisa, może sprawiło, że zaczął źle o nim myśleć. I to dlatego Louis go unikał.

   Teraz jednak wszedł do salonu jak gdyby nigdy nic, patrząc z uśmiechem na chorego przyjaciela i podchodząc do niego.

 -Hej, Curly, wszystko okej? - nachylił się, żeby pocałować go w czoło, ale ten się uchylił. -Curly...?

 -Tak, wszystko w porządku – wymamrotał Harry, przesuwając się w róg kanapy i zakopując w kocu. -Gdzie byłeś?

 -U Lee, w szpitalu... - starszy chłopak usiadł na kanapie obok przyjaciela, który się skulił, patrząc tępo w ekran. -Hazz, na pewno wszystko jest w porządku?

 -Tak, w całkowitym.

   Louisowi nie spodobało się to, że głos szatyna zadrżał. Poczuł się tak, jakby coś zrobił, ale nie miał pojęcia, co. Zupełnie, jakby coś się zmieniło od wczorajszego zdarzenia w salonie.

 -Harry, nie wydaje mi się, żeby...

 -Wszystko jest cholernie pięknie i w całkowitej normie, pasuje ci?! - wybuchnął nagle młodszy z nich, uderzając ręką w koc obok siebie. Jego towarzysz zastygł w bezruchu. -Oczywiście, że wszystko jest cudownie, bo przecież mój najlepszy przyjaciel złamał daną mi obietnicę i nie raczył nawet powiadomić mnie, gdzie był i gdzie się wybiera! To chyba oczywiste, że wszystko będzie idealnie, nie sądzisz?

 -Nie chciałem cię budzić, ja po prostu...

 -Obiecałeś mi, że będziesz ze mną spał, bo cię cholernie potrzebuję, nie widać tego?!

   Piosenkarzowi wydało się, że świat na chwilę stanął w miejscu. Patrzył na rozzłoszczonego przyjaciela, czując, jak coś w nim pęka. Miał bałagan w głowie i w sercu.

 -Przepraszam – powiedział cicho, zwieszając głowę. Odpowiedziała mu cisza. -Ja tylko... Wiesz, poszedłem na spacer. Chciałem odetchnąć świeżym powietrzem. Kiedy wróciłem, spałeś, byłeś mocno zmęczony i słaby. Nie chciałem pakować ci się do łóżka i cię budzić, niezależnie od tego, czy mnie potrzebujesz, czy nie- bardziej potrzebujesz snu – zrobił krótką przerwę, czekając na jakąś reakcję. Nadal nic. -Harry, ja po prostu... Naprawdę, przepraszam. Może powinienem był chociaż napisać jakąś kartkę, i zadzwonić kiedy dojechałem do szpitala. Mój błąd.

   Przez kilka minut żaden z nich się nie odzywał. Louis miał wrażenie, że wszystko znów powoli rusza. Odetchnął cicho, przecierając oczy ręką, po czym spojrzał na Harry'ego.

 -Nie wiem co robić, Curly. Jestem trochę zagubiony i zmieszany wszystkim, co się dzieje od dłuższego czasu... ze mną. Przepraszam, jeśli coś robię źle.

 -Praktycznie nigdy nikogo nie przepraszasz – odpowiedział na to Harry, gapiąc się na niego.

 -Ciebie zawszę będę szczerze przepraszać, bo cię... - Louis zawiesił na chwilę głos, patrząc na swoje drżące dłonie. -Bo jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, Hazz.

 

    -Chyba się zakochałem.

    Liam uniósł wysoko brwi, nie będąc pewnym, czy się nie przesłyszał.

 -Zakochałeś się?

 -Tak. Tak sądzę, że się zakochałem.

 -Okej... W porządku, Lou – chłopak patrzył przez chwilę na gościa, lustrując go dokładnie. Wyglądał naprawdę źle, zupełnie, jakby dręczyło go to od dłuższego czasu, a teraz dało o sobie znać. -Możesz mi powiedzieć... co czujesz?

    Przez chwilę panowała cisza, przerywana tylko cichym sykiem i pikaniem maszyn w pokoju.

 -Za każdym razem, gdy ze sobą rozmawiamy, mam ochotę go przytulić i nie mogę przestać się uśmiechać. Gdybym mógł, ciągle byłbym przy nim, tylko i wyłącznie przy nim, towarzysząc mu wszędzie. Kiedy go przytulam, czuję się jak wyjęty z innego, lepszego świata. Kiedy... Kiedy po prostu jest obok mnie, wszystko wydaje się lepsze.

 -On? - Liam nie mógł zamaskować zdziwienia w swoim głosie. Czyżby Louis był zakochany w kimś swojej płci?

 -T-tak – wyjąkał nerwowo zapytany, uciekając wzrokiem.

 -W porządku, Lou, to nie jest nic strasznego albo niedozwolonego – powiedział cicho chory. Sam miał w tej chwili mętlik w głowie, był w szoku. -Dobrze wiesz, że zarówno ja, jak i reszta chłopaków na pewno to zaakceptuje. Wierni fani również. Wszyscy będziemy z tobą, z wami. Okej?

 -Okej.

 -Więc... - Liam zrobił chwilę przerwy, żeby przyjaciel nie poczuł się osaczony. -Więc, jak on ma na imię?

 -Harry.