Chapter 15

     Mogę spokojnie powiedzieć, że zaplanowałam już całą historię do końca i mam to wszystko jako tako ułożone w głowie. Cieszę się, że zobaczyłam nowe komentarze i dodatkowe dwie setki wyświetleń, kiedy dodałam poprzedni rozdział- moi czytelnicy nadal tu są, dziękuję Wam. ;)
Cóż, piszę totalnie na żywiole ostatnio, ale mam nadzieję, że wszystko to się Wam spodoba. Biorę się właśnie do pracy, ale w tym rozdziale nie spodziewajcie się niczego większego, to raczej coś jak... spokojny przerywnik między zdarzeniami.

~*~

     Harry spał jeszcze spokojnie, kiedy Louis wrócił ze sklepu. Kupił ciepłe bułeczki i ulubiony twarożek śniadaniowy swojego chłopaka, więc postanowił, że zaparzy herbatę i zrobi mu śniadanie do łóżka. Uwielbiał sprawiać, że Harry uśmiecha się od samego rana.

     Louis krzątał się więc po kuchni, wstawiając wodę na herbatę i szykując śniadanie, kiedy zadzwonił jego telefon. Odebrał szybko, nie patrząc na wyświetlacz, i przyłożył go do ucha.

 -Tomlinson - rzucił w słuchawkę, potwierdzając że jest na linii.

 -Skopię ci dupę - usłyszał w odpowiedzi.

 -To świetnie, Zayn, gratuluję ambicji w wybieraniu swoich priorytetów - zaśmiał się. -A za co, tak swoją drogą?

 -Wiem, że jesteście cholernie zakochani i lubicie gruchać sobie spokojnie w twoim domu, ale może jednak wypadałoby czasami zobaczyć się z przyjaciółmi? Jesteśmy całą piątką w Londynie, a wasza dwójka nie raczy się nawet odezwać!

 -Nie mamy czasu - mruknął Louis, odgryzając kawałek bułeczki i siadając na stole tak, że machał nogami w powietrzu. 

 -Nie macie czasu?

 -Nie mamy czasu.

 -To co was tak niby zajmuje? - prychnął Zayn z wyrzutem. 

 -Przypomnij sobie, co zajmuje ciebie z Niallem to się dowiesz, co zajmuje mnie i Harry'ego.

Odpowiedziała mu chwilowa cisza i chłopak mógłby przysiąc, że słyszy jak Zayn uśmiecha się po drugiej stronie na wspomnienie łóżka na piętrze. 

 -I nie możecie nawet na chwilę wyjść z domu i jak ludzie posiedzieć z przyjaciółmi? 

 -Możemy. 

 -To o siódmej wieczorem widzę was we wspólnym domu, bo Danielle i Liam już się na to zapisali. 

 -Nie ma sprawy.

     Louis rozłączył się, odkładając telefon na blat. W taki sposób załatwiało się między nimi jakiekolwiek sprawy; rzadko kiedy rozwodzili się nad czymś na dłuższą chwilę. Byli przyjaciółmi od dosyć długiego czasu i po prostu nie musieli już być dla siebie przesadnie mili, tylko wykorzystywali każdą okazję na droczenie się i dogryzanie sobie nawzajem.

     Chłopak zdjął czajnik z kuchenki i zalał dwa kubki z herbatą, po czym dokończył szykowanie śniadania i wyjął drewnianą tackę, układając na niej dwa talerze i kubki. Wyszedł z kuchni i wspiął się po schodach na piętro, cicho otwierając drzwi do sypialni.

Harry właśnie się obudził i spojrzał na niego, uśmiechając się sennie. Louis odwzajemnił uśmiech i podszedł do niego, stawiając tackę na stoliku i nachylając się, żeby pocałować swojego chłopaka w czoło. 

 -Hej - powiedział cicho, podając mu talerz i kubek z ciepłą herbatą. -Jak się spało?

 -Dobrze - odparł Harry, a Louis poczuł przechodzący go dreszcz, kiedy usłyszał niski, zachrypnięty poranny głos młodszego chłopaka. -Śniłeś mi się.

 -Tak? - Tommo wziął swoje śniadanie i wgramolił się na łóżko obok Harry'ego. -A co ci się dokładnie śniło?

 -Siedziałem w parku i padało. I pamiętam, że strasznie płakałem, ale nie wiem, dlaczego. I było całkiem pusto, tylko ty szedłeś powoli na końcu alejki z parasolem nad głową, podczas gdy ja siedziałem w koszuli i jeansach - piosenkarz wziął łyk herbaty i drugi kęs bułeczki. -Po jakiejś chwili podszedłeś do mnie i nadstawiłeś mi parasol nad głowę, a jak na ciebie spojrzałem, powiedziałeś, żebym się nie martwił i że wszystko będzie dobrze, że nic się nie stało i zawsze będziesz obok. A potem pociągnąłeś mnie do siebie i poszliśmy dalej. Reszty nie pamiętam.

 -To... urocze - przyznał Louis, oddając pół drugiej bułeczki Harry'emu, bo wiedział, że sam tyle nie zje. -Dzisiaj o siódmej mamy się stawić w naszym wspólnym bunkrze, Zayn dzwonił. Narzekał, że za długo nas nie widzieli i trzeba to nadrobić.

 -Okej - potaknął Harry. -A mamy jakieś plany na całą resztę dnia?

 -Co powiesz na mecz i wylegiwanie się na kanapie? 

 -Mi to całkowicie pasuje. 

 -To świetnie - mruknął Lou, odkładając swój talerz i pusty kubek i całując chłopaka w kącik ust. -Naprawdę świetnie. 

     Siedzieli całą paczką w ich wspólnym domu, a w tle grała jakaś muzyka. Rozmawiali tak już od dwóch godzin, a Niall wsuwał wszystko, co tylko postawione było dookoła. Siedział na kolanach Zayna i co chwilę odwracał się, żeby szybko cmoknąć go w usta.

Louis z Harrym walnęli się leniwie na kanapie, plącząc swoje nogi i rzucając popcornem w siebie nawzajem, kiedy któryś powiedział coś głupiego. Wyglądali na szczęśliwych, będąc razem, tak samo zresztą jak Malik z Horanem.

Natomiast Liam i Danielle siedzieli razem w drugim fotelu. W zasadzie Liam leżał na nim bokiem, a Dani leżała na nim, splatając palce ich dłoni i opierając głowę na ramieniu swojego chłopaka.

 -Można spokojnie powiedzieć, że nie jest nas szósta, tylko trzy pary - rzucił Louis i wszyscy parsknęli śmiechem. -Nawet nie wiem, kiedy to wszystko się stało.

 -Mam to samo - poparł do Zayn, patrząc czule na blondyna na swoich kolanach, który właśnie wsuwał trzeci kawałek pizzy. 

 -Ale to chyba nie jest źle? - zapytała Danielle, gładząc kciukiem rękę Liama, który uśmiechnął się na to.

 -To całkowicie w porządku - odparł Louis, patrząc na Harry'ego i rzucając w niego popcornem, żeby zwrócić na siebie jego spojrzenie. -Całkowicie. 

 -To jaki film oglądamy?

 -Niall, czy ty zawsze musisz przerywać takie ładne momenty albo poważne rozmowy? ZAWSZE?

 -No przepraszam - burknął urażony Irlandczyk. -Chciałem tylko wiedzieć!