Chapter 3

  Jestem praktycznie pewna, że część osób będzie chciała mnie zamordować za ten rozdział, a przynajmniej pewny jego fragment, a część osób będzie skakać z radości pod sufit.

  Wiem, wiem, dosyć krótko, ale nie byłam w stanie bardziej tego rozwinąć. Cóż, krótko ale na temat. ;)

  Mogę wam też zdradzić, że właśnie jestem w trakcie pisania rozdziału czwartego i mam już (UWAGA!) półtora strony, chociaż zaczęłam nie więcej niż pół godziny temu. Naprawdę, chyba nieźle mi idzie. 

  Mam nadzieję, że ten rozdział wam się spodoba tak, jak spodobał się Psajko. ;) 

  Czekam na wasze komentarze! ;)

~*~

   -Niall?

  Blondyn drgnął na dźwięk swojego imienia i zawiesił rękę nad strunami gitary, odwracając głowę. W drzwiach stał Zayn z rękoma w kieszeniach, patrząc na niego niepewnie.

 -Przyjechali? - nadzieja w głosie Irlandczyka była wręcz bolesna. Bardzo martwił się o Liama; nie mógł usnąć i popłakiwał, chociaż starał się to ukryć.

 -Nie – Zayn potrząsnął głową, wchodząc do pokoju przyjaciela i zamykając za sobą drzwi. -Louis napisał mi esemesa, że Liam chciałby nas zobaczyć jutro.

   Niall uśmiechnął się radośnie, odkładając gitarę. Miał tak uroczy uśmiech, a oczy tak rozpromienione, że Zayn miał ochotę go przytulić. Mocno i długo.

 -...i wiesz, może moglibyśmy zrobić mu imprezę z okazji wyjścia ze szpitala, kiedy już go wypuszczą! Zayn, słuchasz mnie? - blondyn pomachał przyjacielowi ręką przed oczami, marszcząc brwi. -Coś się stało?

 -Nie, ja tylko... - piosenkarz zastanawiał się, co może mu powiedzieć. -Znaczy, zastanawiałem się, co z Liamem. Louis i Harry jeszcze nie wrócili, i poza tym esemesem nie pisali nic innego. Nadal się o niego martwię, nawet, jeśli to nie jest nic poważnego.

   Niall spojrzał na niego badawczo, przysuwając się odrobinę. Przez kilka chwil próbował pochwycić spojrzenie Mulata, a po chwili uśmiechnął się lekko.

 -Dobrze wiesz, że nie musisz mnie okłamywać, Zayn – powiedział spokojnie, przechylając głowę. -Nie wiem, co tak naprawdę chodzi ci po głowie, ale cokolwiek to było, wolałbym poznać prawdę, niż być karmionym jakimiś wymyślonymi na poczekaniu kłamstewkami.

   Przez chwilę oboje milczeli. Trochę zakłopotany Zayn wpatrywał się w swoje dłonie, próbując ubrać to w słowa tak, żeby nie zabrzmiało idiotycznie, a najlepiej żeby nie zabrzmiało tak, jak powinna zabrzmieć prawda.

 -Wiesz, Niall... - zaczął, podnosząc wzrok na przyjaciela i patrząc mu w oczy. Zawiesił głos, zapatrzony w twarz Irlandczyka. Zagryzł wargi, biorąc głęboki oddech. Już nawet nie potrafił się opanować. -Nie wydaje mi się, żeby ta rozmowa zmierzała w dobrym kierunku. Nie chcę ci się spowiadać, obarczać cię swoimi problemami. Wystarczy ci zmartwień na dzisiaj.

   Chłopak chciał wstać, ale poczuł palce zaciskające się wokół swojego nadgarstka i znieruchomiał. Przymknął na chwilę oczy, biorąc głęboki wdech. Odwrócił się do towarzysza, nerwowo podrygując nogą.

 -Mówiłem serio, Niall. Nic ci nie powiem.

 -Nie będziesz musiał mówić.

   Blondyn nachylił się ku przyjacielowi, lekko przyciągając go za trzymaną rękę. Zayn sapnął, próbując jakkolwiek się temu oprzeć; nie miał pojęcia, co Niall na nim testował, ale nie do końca był pewny, czy to powinno się stać. Mimo wszystko, nie był w stanie stanowczo się odsunąć. Był jak sparaliżowany- mógł obserwować, co się dzieje wokół, ale nie potrafił się ruszyć, zareagować.

 -Po prostu mi powiedz, że tego chcesz – powiedział cicho Niall, uśmiechając się delikatnie. Ich twarze dzieliło nie więcej, niż dwa cale; Mulat mógł poczuć ciepło ciała przyjaciela i jego oddech na swoich ustach.

 -Ja... Ja... Niall, ja naprawdę... 

   -Naprawdę, mógłbyś się przestać zachowywać jak naburmuszony bachor – rzucił Louis przez ramię, idąc szybko przez podjazd i szukając kluczy w kieszeni.

 -Ja się zachowuję jak naburmuszony bachor? - Harry podążał za nim jak cień, z rękoma głęboko w kieszeniach spodni.

 -A nie? Ta pielęgniarka nam pomogła i chciała głupi autograf dla siostry, a ty powiedziałeś jej... Poczekaj, jak to leciało? - Louis otworzył drzwi i zamknął je za Harrym, zdejmując kurtkę i buty. - „Nie mam na to nastroju, może innym razem”. Jeszcze nigdy tak okropnie nie potraktowałeś fana, to było po prostu bezczelne.

 -Przecież ja JESTEM bezczelny! - burknął w odwecie szatyn, idąc do kuchni. Przyjaciel podążył za nim.

 -I co, może wydaje ci się, że z tego powodu możesz się zachowywać jak rozpieszczona panienka? Gwiazdorzysz tak bardzo, że czasami naprawdę nie da się tego wytrzymać.

 -Więc przestań z tym, do cholery, wytrzymać, po prostu przestań spędzać ze mną czas, czy to jest takie trudne do pojęcia?

   Wybuch Harry'ego na chwilę zbił Louisa z tropu. Wydawał się trochę rozbity kłótnią z najlepszym przyjacielem; nie wydawało mu się, żeby to zmierzało do czegokolwiek dobrego.

 -Wydaje ci się, że skoro jesteś najstarszy, a Liam nie może nas pilnować, to tobie wolno wszystko – warknął Harry. -Może popatrz na siebie, a dopiero potem zacznij oceniać innych, co?

 -To był głupi autograf, tak trudno poświęcić ci kilkanaście sekund na machnięcie markerem?

 -Tak, tak trudno mi poświęcić kilkanaście sekund na machnięcie markerem!

   Louis oparł się o blat, krzyżując ręce. Patrzył na przyjaciela, próbując spojrzeć mu w oczy, ale ten skutecznie unikał jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Po chwili starszy z nich westchnął, masując grzbiet nosa.

 -Naprawdę wydaje ci się, że możesz robić z siebie gwiazdeczkę i traktować fanów jak śmieci tylko dlatego, że jeszcze nie skończyłeś okresu dojrzewania?

   Dopiero po chwili dotarło do niego, co powiedział. Szybko podniósł wzrok na Harry'ego, ale ten już na niego patrzył. Miał minę, jakby ktoś właśnie wymierzył mu solidny policzek. Louis chciał przeprosić, ale coś w oczach przyjaciela, ból rodzaju, którego nie potrafił sklasyfikować, skutecznie powstrzymał go przed mówieniem.

 -A ty kim się czujesz, Tomlinson, żeby mówić mi takie rzeczy? - powiedział powoli chłopak, mrużąc oczy i przybierając bardziej nonszalancką pozę. -Uważasz, że skoro masz kilka lat przewagi, to możesz ze mnie robić rozbitego emocjonalnie dzieciaka? Chcesz mi powiedzieć, że jestem niedojrzały?

 -Hazz, posłuchaj...

 -Nie, to ty mnie posłuchaj – Harry wycelował palec w przyjaciela, zbliżając się kilka kroków. -Czujesz się najważniejszy, bo jesteś najstarszy z nas wszystkich. Masz się chyba za ósmy cud świata- i muszę cię cholernie rozczarować, bo tak nie jest. Jesteś w stanie powiedzieć swojemu, rzekomo, najlepszemu przyjacielowi, że jest niedojrzały tylko dlatego, że nie chciał dać durnego autografu pielęgniarce – zaczął podnosić głos - którą i tak zobaczy za dwa dni. Może zanim zaczniesz mielić językiem, zastanów się, czy przypadkiem nie mówisz o sobie, co?

 -Co ty próbujesz mi wmówić?

 -Próbuję ci do cholery pokazać, że oczerniasz wszystkich po kolei, a z siebie robisz niewinną panienkę! Co to ma właściwie być za przedstawienie?!

 -Przegiąłeś, Styles. W tej chwili zachowujesz się jak gówniarz ze zbyt wielkim ego.

 -Coś ty powiedział?

 -Powiedziałem, że zachowujesz się jak – Louis zaczął głośniej wymawiać kolejne słowa – gówniarz! ze! zbyt! wielkim! ego!

   Zayn chciał właśnie powiedzieć Niallowi, czego naprawdę w tej chwili chce i jak bardzo tego pragnie, ale usłyszał trzask drzwi kuchennych. Odsunął się delikatnie od przyjaciela, słysząc podniesione głosy. Oboje zmarszczyli brwi, wstając.

 -Co tam się dzieje? - zapytał blondyn, wychodząc ze swojego pokoju.

 -Nie mam pojęcia, ale jeśli Harry i Louis się kłócą, nie jest zbyt dobrze...

   Wystarczyło im krótkie spojrzenie na siebie nawzajem, żeby podjąć decyzję natychmiastowej interwencji. Oboje zbiegli po schodach i szybko poszli do kuchni, wpadając w chwili, w której Louis stał po drugiej stronie stołu i wyrzucał Harry'emu, jak bardzo niedojrzale potrafi się zachowywać.

 -...i wyobraź sobie, że marudzenie na temat jedzenia też nie robi z ciebie mężczyzny!

 -Louis, Louis przestań – Niall podszedł do przyjaciela, kładąc mu rękę na ramieniu i delikatnie, choć stanowczo odciągając go do tyłu. -Nie mam pojęcia, o co poszło, ale nie chcemy żadnych kłótni, okej?

 -I wiesz co jeszcze ci powiem? - rzucił chłopak, ignorując Irlandczyka. -Że tak naprawdę w tym zespole to ty jak zwykle robisz największe problemy, czując się nie wiadomo jak cholernie lepszym od reszty. Czasami próbuję sobie wyobrazić, jakby to było bez któregoś z nas w zespole, ale z tobą mam zawsze problem- tylko dlatego, że swoją postacią tak bardzo zasłaniasz resztę, że nie da się ciebie tak prosto usunąć.

   Zaległa cisza. Wszyscy patrzyli na Louisa, którego oczy płonęły, a ręce i usta drżały. Wydawało się, że musiał wiele poświęcić, żeby wypowiedzieć te słowa- ale tylko on wiedział, że tak naprawdę nie chciał ich wypowiedzieć i że był to jeden z największych błędów w jego życiu.

   Kilka sekund później chłopak odwrócił się na pięcie i wyszedł z kuchni. Nikt go nie zatrzymywał. Dało się słyszeń huk zamykanych frontowych drzwi, a chwilę potem zapalenie silnika samochodowego i wycofywanie z podjazdu.